Le Château de Łańcut est l'une de plus belles résidences aristocratiques de Pologne. Il est célèbre pour ses magnifiques intérieurs résidentiels ainsi que sa tout particulièrement intéressante collection de voitures à chevaux. Le complexe du château entoure un vieux parc pittoresque de style anglais, dans lequel s'élèvent de nombreux pavillons et édifices agricoles, autrefois étroitement liés à la vie quotidienne de la résidence de Łańcut.

     Les intérieurs du château sont indiqués comme faisant partie des plus beaux en Pologne. Les plus anciens et miraculeusement conservés, ce sont : la Grande Entrée (Wielka Sień), la Salle sous plafond (Sala pod Stropem) et la Salle sous Zodiaque (Sala pod Zodiakiem). Elles datent des années 40 du XVII siècle mais, malheureusement, aucune d’elles n’ont subsisté jusqu’à notre époque dans leurs formes originales.

Les intérieurs datant du XVIII^e siècle font un groupe relativement important. Chronologiquement, les plus anciens furent ornés, au commencement des années 80, par le peintre italien, Vincenzo Brenna. À ce groupe-là, appartiennent: l’Appartement de Brenna au rez de chaussée, la Chambre poméienne au II^e étage et enfin, au I^er étage, l’Appartement chinois avec une polychromie originale cachée par des décorations réalisées vingt ans plus tard.

     La deuxième moitié des années 80 du XVIII^e siècle fit naître quelques salles faites d’après Szymon Bogumił Zuga: l’Appartement turque, la Salle des colonnes et celles que l’artiste eut réalisé avec Jan Christian Kamsetzer: la Chambre de la Duchesse-Maréchale, le Salon de Boucher. De même, de cette époque-là, datent : le Salon Rococo et la Galerie des sculptures.

     Les grandes pièces, les plus représentatives, furent créées selon les plans de Christian Pierre Aigner, vers l’an 1800, au premier étage de l’aile Ouest. Ce sont: la Salle des Bals, d’un style classique et la Grande Salle à manger.

     Bien des pièces intéressantes furent arrangées à la charnière des deux siècles, XIX^e et XX^e . La plupart d’entre elles ont subsisté jusqu’à nos jours dans leurs formes originales, presque rien modifiées. Les plus intéressantes, ce sont : la Bibliothèque, le Salon d’angle (Salon Narożny), la Salle à manger au-dessus du portail (Jadalnia nad Bramą) et maintes salles de bains.

     Dans les intérieurs se trouvent des œuvres d’art provenant des anciennes collections, des achats d’après-guerre ainsi que des dépôts d’autres musées. Les plus anciens objets font partie d’une collection créée encore par la duchesse maréchale Lubomirska et furent recueillis à Łańcut dans la deuxième moitié du XVIII^e siècle. A l’époque, ils aménagèrent des intérieurs du château tout en servant d’objets usuels et décoratifs. Aujourd’hui, c’est à la Galerie d’art antique du Musée National à Varsovie que nous pouvons admirer les plus précieux objets de cette collection.

     Les propriétaires successifs de la famille Potocki eurent multiplié leur collection. Actuellement à Łańcut, nous pouvons visiter des collections riches et diversifiées de peinture, graphique, meubles, instruments de musique, objets en argent, porcelaine, verre, laque et en tissu ainsi qu’une collection magnifique de livres.

Historia Łańcuta sięga wczesnego średniowiecza. Za datę lokacji miasta przyjmuje się rok 1349 i wiąże się ją z królem Kazimierzem Wielkim. Łańcut należał kolejno do Pileckich, Stadnickich, Lubomirskich i Potockich.

Pierwsza siedziba "panów na Łańcucie" usytuowana była na wzgórzu w północnej części miasta. Obecny Zamek wzniesiony został na polecenie Stanisława Lubomirskiego w latach 1629 - 1642. Była to wówczas nowoczesna rezydencja typu "palazzo in fortezza", składająca się z budynku mieszkalnego z wieżami w narożach otoczonego fortyfikacjami bastionowymi. Przy jej budowie zatrudnieni byli m.in. Maciej Trapola, Krzysztof Mieroszewski, Tylman z Gameren i Giovanni Battista Falconi.

W 2 poł. XVIII w. ówczesna właścicielka Łańcuta Izabella z Czartoryskich Lubomirska przekształciła fortecę w zespół pałacowo - parkowy. W Łańcucie pracowało wówczas wielu wybitnych artystów m.in. Szymon Bogumił Zug, Jan Christian Kamsetzer, Christian Piotr Aigner, Fryderyk Bauman i Vincenzo Brenna.

Najważniejsze zmiany wprowadzono w układzie i wyposażeniu zamku, dostosowując je do potrzeb i podporządkowując aktualnie panującej modzie. Pałac wypełnił się znakomitymi dziełami sztuki. W latach siedemdziesiątych XVIII w. rozpoczęto kształtowanie parku otaczającego Zamek Po zniwelowaniu przedwałów, usytuowanych wzdłuż drogi krytej obiegającej fosę, zasadzono lipy i w ten sposób utworzono aleję spacerową.

Pod koniec XVIII w. Łańcut należał do najwspanialszych rezydencji w Polsce. Kwitło tutaj życie muzyczne i teatralne, bywało wielu znakomitych gości.

W 1816 r. po śmierci księżnej Lubomirskiej, cała posiadłość stała się własnością jej wnuka Alfreda I Potockiego, który utworzył tutaj w 1830 r. ordynację.

Jego syn Alfred II Józef był ściśle związany z dworem habsburskim. W Łańcucie bywał rzadko, toteż zamek a wraz z nim park popadły w zaniedbanie.

Po śmierci Alfreda II Łańcut przeszedł w ręce Romana Potockiego, który wraz z żoną Elżbietą z Radziwiłłów przywrócił mu dawną świetność.

W latach 1889 - 1911 przeprowadzono w Zamku generalny remont połączony z przebudową. Pracami kierowali : Armand Beauque francuski architekt i Albert Pio włoski rysownik.

Przebudowa objęła wszystkie kondygnacje. Założono m.in. instalację wodociągową i kanalizację oraz zelektryfikowano cały Zamek. Powstała wtedy większość istniejących do dnia dzisiejszego wnętrz. Elewacje przekształcono w stylu neobaroku francuskiego.

Prace w parku rozpoczęto w 1890 r. i prowadzono je przez czternaście lat. Został on wówczas dwukrotnie powiększony i otoczony ogrodzeniem. W najbliższym sąsiedztwie Zamku, wzdłuż elewacji wschodniej, założono Ogród Włoski. Od strony południowej Oranżerii urządzono Ogród Różany.

Po tej gruntownej przebudowie i modernizacji, łańcucki zespół pałacowo - parkowy stał się jedną z najbardziej luksusowych rezydencji w Europie kontynentalnej. Często przyjeżdżali tutaj arcyksiążęta Rudolf oraz Franciszek Ferdynand. Bywało tu wielu przedstawicieli znakomitych rodów arystokratycznych oraz znanych dyplomatów. Na początku XX w. ordynacja łańcucka zajmowała piąte pod względem obszaru miejsce w Polsce.

Kolejnym ordynatem na Łańcucie był od 1915 r. Alfred III Potocki. W latach dwudziestych XX w. przeprowadzono w Zamku modernizację centralnego ogrzewania a w pomieszczeniach podziemi urządzono Łaźnię.

Zamek łańcucki stał się miejscem spotkań towarzyskich. Bywali tu przedstawiciele rodów królewskich, arystokracja polska i zagraniczna oraz politycy. Podejmowano tutaj m.in. króla rumuńskiego Ferdynanda z małżonką oraz Jerzego księcia Kentu z żoną i przyjaciółmi. W 1944 r. Potocki musiał opuścić Łańcut. Osiadł na emigracji w Szwajcarii gdzie zmarł w 1958 r.

Najważniejsze sale zamku w Łańcucie to:

• Sala Balowa
• Jadalnia Wielka
• Sala Kolumnowa
• Teatr Dworski
• Galeria Rzeźb

Oryginalne jest ich wyposażenie, w tym znakomita kolekcja pojazdów konnych wraz z akcesoriami. Do najcenniejszych dzieł sztuki należą m.in. autoportret Sofonisby Anguissoli z 1556 r. i rzeźba dłuta Antonia Canovy przedstawiająca Henryka Lubomirskiego jako Amora. W Łańcucie znajduje się obecnie również największy w Polsce i najlepiej zachowany przykład biblioteki magnackiej (liczącej 22 tys. woluminów).

   Park

Wokół zamku znajduje się park o charakterze angielskiego parku krajobrazowego. Obecny jego kształt w znacznym stopniu powstał pod koniec XVIII i na początku XIX wieku kiedy należał on do Stanisława i Izabeli Lubomirskich. Księżna marszałkowa Izabela Lubomirska z zamiłowaniem dbała o sukcesywne powiększanie i ulepszanie zamkowych ogrodów, zamkowej Oranżerii oraz parku. Park ma obszar 36 ha i dzieli się na: park wewnętrzny w obrębie fosy i park zewnętrzny poza fosą na wschód od zamku. W skład parku wewnętrznego wchodzą Ogród Włoski, Ogród Różany oraz Ogród Bylinowy; znajduje się w nim również glorietta (ok. 1800).

Na terenie parku znajduje się szereg obiektów zabytkowych: Oranżeria (1802), Zameczek Romantyczny (1800), ujeżdżalnia (1830), stajnie (1898), powozownia (1902), szkoła muzyczna (dawniej dom ogródników), Storczykarnia (1904/2008), oraz kort tenisowy. W obrębie parku znajduje się także niewielkie jezioro.

   Diaporama - Galeria zdięć - Slide Show

     Les deux bâtiments impressionnants, celui de l’Ecurie néobaroque et celui de la Remise moderniste à éléments classiques, malgré qu’ils constituent un complexe hippique séparé, font partie de la résidence de la famille Potocki à Łańcut. Ils furent construits entre la fin du XIX^e et le début du XX^e siècle selon le plan d’Armand Bauqué, architecte français, et furent entourés d’un « parc d’écuries » spécialement aménagé. Les équipements d’écuries, de harnais et de sellerie furent commandés à la firme viennoise R.Ph.Waagner.

     Les Ecuries possèdent une partie originale bien conservée et consacrée aux chevaux de selle ainsi que la Grande Salle des harnais (Szorownia Galowa) et le Hall, dans lesquels sont exposées les carrosses et les voitures à cheval faisant la Collection des carrosses du musée. Le Musée de Łańcut possède en effet deux collections de voitures d’attelage à part : une historique liée avec la résidence de la famille Potocki comptant 55 voitures, et celle de musée assemblée après la II^e guerre et continuellement ouverte, qui compte presque 80 voitures à nos jours.

     La Remise de Łańcut possède une énorme Halle d’attelage avec un toit vitré, deux remises qui sont situées de chaque côté, celle dite « jaune » et la « noire » ainsi qu’une salle des harnais située au pivot de la salle d’attelage. Les murs de la Halle d’attelage sont ornés d’une collection de trophées exotiques de chasse, provenant des safaris et rapportés en 1924 par le dernier propriétaire de Łańcut ainsi que de plusieurs autres trophées européens. Ici, se trouvent de même des voitures de la collection de musée. Dans la salle des harnais sont présentés les harnachements et les colliers de cheval des sorties fabriqués à Paris par les firmes de Hermes et de Duprey ainsi qu’à Vienne chez Schleuchter et Nideltz.

     Une collection de voitures à cheval hors de pris appartient aux biens des Potocki, les plus précieux et rassemblés dans la Remise du château. Ces voitures de luxe de types de nature différente et à usage varié proviennet des firmes viennoises, londoniennes et parisiennes les plus renommées comme celle de Marius, Lohner, Labourdette ou bien Rotschild. Elles se trouvent dans deux remises, à part les voitures de représentation et à part les voitures utilisées dans la propriété, en gardant leur place du temps d’anciens propriétaires. Bien que ces voitures n’aient pas été rénovées mais uniquement soumises aux travaux d’entretien et qu’elles aient plus de cent ans, elles sont maintenues en parfait état. C’est l’unique Remise de magnat au monde où tout à côté de la résidence principale historique transformée en musée se trouve un ensemble hippique avec une remise d’une richesse remarquable rassemblant des voitures utilisées à cette époque-là.